กระผม นาย พงศ์มนัส วิชัยนิคเนม เอ๋
เแิดวันที่ 12 กันยายน 2508
ทันศคติด อดทน ขยัน
อุดมคติด จงก้าวต่อดไป
ปัจุจบัน จงทำมนสิ่งที่ดี เพื่อวันข้างหน้า
ผมเกิดในท่ามกลางของคนในสกุล วิชัย , นุ่มห้วยแก้ว และ รอดชู ซึ่งเป็นเวลาเช้าตรู่ เมื่อถึงวัยเรสียนผมก็ได้รับการศึกษาจาก โรงเรียนอนุบาลอุดรธานี จนจบชั้ ป. 4 ก็ศึกษาต่อในโรงเรียนบ้านหมากแข้ง จนจบชั้ ป.7 (ซึ่งเป็นรุ่นสุดท้ายในสามัยนั้น) ในช่วงผมและเพื่อนมีความรู้สึก ตื่นเต้นกันมากที่พวกเราได้เป็นรู่นที่สุกท้ายของปีการศึกษา และยอิ่งมาต่อในโรวงเรียนอุดรพิทยสนุกูล ซึ่งเป็นโรงเรียนประจำจังหวัด ด้วยแล้วก็ยิ่งทำให้ผมและเพื่อนตื่นเต้นกันใหญ่ที่จะได้เห็นรุ่นน้อง ม.1 ซึ่งก็เป็นรุ่นแรกของป๊การศึกษา เมือจบ ม.3 ผมก็ไปเรียนต่อในโรงเรัยนเทคนิดแห่งของเอกชนที่เปิดขึ้นใหม่ (ผมต้องขอโทษด้วยครับที่จำชื่อโรงเรียนของจัวเอดงไม่ได้ ) เรียนอยู่ได้ หยึ่งปี ก็ลาออกแล้วหันไปเรียนในโรงเรียนผู้ใหญ่อุดรพิทยานุกูล สาขา วิทย์-คณิต จนจบชั้ ม. 6 ในปีการศึกษา 2528 ในช่วงนั้น ผมต้องทำงานไปในตัวด้วย เพราะเวลาเรียนจะอยู่ในช่วงเย็น ( part time ) แล้วผมก็ออกเดินทางมาศึกษาต่อในกรุงเทพ ฯ พร้อมกับย้ายครอยครัวตาม่คุณพ่อและคุณแม่ มาที่ มหาวิทยาลัยรามคำแหง ผมเรียนอยู่ สองปี ก็ออกมา เพื่อที่จะทำงานให้เต็มที่ ซึ่งในช่วงแรกของทำงาน ผมมาทำในตำแหน่งช่างฝึกหัดงาน เงิน ทำอยู่ สองปีก็ลาออก มาทำงานอิสระชองครอยครัว โดบขาย ทั้งของเก่า ในสนามหลวง , คลองหลอด . คลองทม ได้สักรเยะหนึ่ง ก็ได้ท่ีขายของในตลาดนัดจักตุจักร ซึ่งเป็นแผงลอย จนกระทั่งมีการเปลี่ยนแปลงการจัดสถานที่ใหม่เกิดขึ้นมา ทำให้นายทุนในสมัยนั้น จับจองที่ขายของกัน ทำให้ที่ขายของผมและครอบครัวต้องมีกันหายไป แต่ผมและคุณพ่อก็สู้หาที่ขายของซึ่งต้องเช่าเขาในราคาที่แพงมากสำหรับความรู้สึกของผม
ต่อมาผมก็ต้องย้ายบ้านที่เช่าอยู่ มาที่ใหม่ที่ ที่ว่า พระอะไรใส่จีวรสีแดง นั้นก็คือ อ. พระประแดง จ. สมุทรปราการ อบู่จนถึงปัจจุบีน ผมก็ทำงานเหมือนเดิม คือ ค้่่ขาย กระเป็า
เมือ พ.ศ 2538 ทุกคนในครอบครัวต้องเสียใจ ครั้งแรกที่ต้องอสียน้องชายคนเล็กไป เนื่องจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ และในปีเดียวกันผมก็ได้รับอุบัติเหตุครั้งแรก จากการที่ไปยกของหนัก ทำให้กล้ามอนื้อหลังฉีดขาด ผมปวดหลังมากแทบเดินไม่ต้องได้รับการรักษาจากโรงพยาบาล เปาโล สะพานควาย โดยทางกายภาพบำบัดและทานยาครบคู่กันไปอยู่ประมาณ สองถึงสามเดือนถึงจะดีขึ้น แต่เมื่อผมได้สอบถามทาง่คุณหมอว่า ผมมีโอกาสจะหายดีหรือไม่ คำตอบที่ผมได้รัยก๊คือ ไม่ ผมจะมีอาการปวดหลังเป็ยระยะ ๆ ต้องมั่นดุแลตัวเอง ถ้าวันใดปวดก็ต้องหาทางแก้ให้กับตัวเอง
แล้วก็มาทำงานต่อที่ บริษัท อมืองไทยประกันชีวิต จำกัด สาขา ฟ้าใหม่ ในตำแหน่ง ผู้จัดการหย่วย ทำอยู่ สองปีก็กลีบมาค้าอหมือนเดิม
เมือ พ.ศ 2548 ผมก็มาสมั่ครงาน ในโรงงานแห่งหนึ่ง ใน อ. พระประแดง ที่อยู่ใกล้บ้าน ในตำแหน่ง พนักงานทั่วไป จนกระทั้งเมื่อ วันที่ 18 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2551 เวลา 10.00 น. ซึ่งเป็นวันที่ผมต้องจดจำไปตลอด ว่า เป็นวันที่ผมทำงานในโรงงานกลัวมากที่สุด คือ การได้รับอุบัติเหตุจาก ติดตามตอนต่อไป
ตอนนี้ผมกำลังหางานทำอยู่ ท่านต้องการให้ผมมีส่วนร่วมในงานของคุณโปรดตืดต่อผมได้ที่ มือถือ 086-972-7719
